مجویید درمن زشادی نشانه

من و تا ابد این غم جاودانه ؛

من آن قصه تلخ درد، آفرینم

که دیگر نپرسند از من نشانه ؛

نجوید مرا چشم افسانه جویی

نگیرد مرا قصه گویِ زمانه ؛

من آن مرغِ غمگین تنها نشینم

که دیگر ندارم هوای ترانه ؛

رُبودند عشقِ مرا از کنارم

شکستند بال مرا، بی بهانه ؛

من آن تک درختم که دژخیم پاییز

چنان کوفته بر تنم تازیانه ؛

که خفته ست درمن امید جوانه

 نه دست بهاری نَوازد تنم را ؛ 

نه مرغی به شاخم کُند آشیانه ؛

من آن بی کرانِ کویرم که درمن

نیفشانده جزدستِ اندوه، دانه ؛

چه می پرسی ازقصۀ غصه هایم،

که ازمن تورا خود همین بس فسانه

که من دشت خشکم که درمن نشسته ست،

 کران تاکران،

حسرتی بی کرانه ؛

خدایا ..............
اولین فرمان الهی
شهادت بانوی دو عالم بر فرزند غائبش و تمام شیعیان آن حضرت تسلیت ب
همه آرزویم اینست...
نمی دانم...
[عناوین آرشیوشده]